Մայրենի Ապրիլի 30

• Ստուգում, քննարկում ենք առաջադրանքները:
• Ծնողիդ հետ լրացրու՛ ապրիլի ինքնաստուգման հարցաթերթիկը:
• Լրացուցիչ աշխատանք՝

թարգմանական

ընթերցողական

ընթերցողական (բարբառային, արևմտահայերեն, գրաբար)

ստեղծագործական

ընտանեկան (տեսանյութ, ձայնագրություն)

այլ

 

Ես ընտրել եմ թարգմանությունը և թարգմանում եմ Հովհաննես Թումանյանի Խելոքն ու հիմարը Հայրեենից անգլերեն։

Հայերեն
ԽԵԼՈՔՆ ՈՒ ՀԻՄԱՐԸ

Երկու ախպեր են լինում․ մինը՝ խելոք, մյուսը` հիմար։ Խելոք ախպերը միշտ բանեցնում ու չարչարում է հիմարին։ Էնքան չարչարում է, որ հիմարը հուսահատվում է, մի օր էլ կանգնում է, թե՝

— Ախպե՛ր, էլ չեմ ուզում քեզ հետ կենամ, բաժանվում եմ, իմ բաժինը տուր, գնամ ջոկ ապրեմ։

— Լա՛վ,- ասում է խելոքը,- էսօր էլ դու ապրանքը ջուրը տար, ես կերը տամ, երբ ջրից բերես, որ ապրանքը գոմը մտնի՝ ինձ, որը դուրսը մնա՝ քեզ։

Ժամանակն էլ լինում է ձմեռ։

Հիմարը համաձայնում է։ Ապրանքը ջուրն է տանում, ետ բերում։

Ձմեռվա ցուրտ օ՜ր, մրսած անասուններ․ հենց տաք գոմի դուռն են հասնում թե չէ՝ իրար ետևից ներս են թափում։ Դռանը մնում է մի հիվանդ քոսոտ մոզի՝ գերաններին քոր անելիս։ Էն է մնում հիմարին։

Էս հիմարը թոկը վիզն է կապում, իր մոզին տանում ծախելու։

— Ա՛ մոզի, արի, հե՜յ,- կանչելով գնում է։

Մի հին ավերակի մոտից անցնելիս էլ որ ձեն է տալի՝ ա՛ մոզի, արի, հե՜յ․․․, ավերակի արձագանքը կրկնում է․

— Հե՜յ․․․

Հիմարը կանգնում է։

— Ինձ հետ ես խոսում, հա՞․․․

Ավերակը ձայն է տալի․

֊ Հա՜․․․

— Մոզին ուզում ե՞ս։

— Ե՜ս․․․  — Քանի՞ մանեթ կտաս։

— Տա՜ս․․․

—Հիմի կտա՞ս, թե՞ չէ։

— Չէ՜․․․

— Դե էգուց կգամ, որտեղից որ է՝ ճարի՜․․․

— Արի՜․․․

Հիմարը համաձայնում է ու մոզին ծախված համարելով՝ ավերակի դռանը կապում է, շվշվացնելով վերադառնում տուն։

Մյուս օրը առավոտը վաղ վեր է կենում, գնում փողերն առնելու։ Դու մի՛ ասիլ՝ գիշերը գայլերը մոզին կերել են։ Գնում է տեսնում՝ ոսկորները դեսուդեն ցրված ավերակի առջև։

— Հը՞,— ասում է,— մորթել ես, կերել, հա՜։

— Հա՜․․․

— Չաղ է՞ր, թե՞ չէ։

— Չէ՜։

Հիմարը էստեղ վախենում է, կարծում է՝ ավերակի մտքումը կա, որ իր փողը չտա։

— Էդ իմ բանը չի,— ասում է,— առել ես, պրծել, ես իմ փողի տերն եմ, բեր իմ փողը՝ տասը մանեթ դեղին ոսկի՜․․․

— Սկի՜․․․

Էս էլ որ լսում է հիմարը, բարկանում է, ձեռի փետը ետ է տանում, տուր թե կտաս ավերակի խարխուլ պատերին։ Մին, երկու զարկում է․ պատերից մի քանի քար են վեր ընկնում։ Դու մի ասիլ՝ հնուց էդ պատում գանձ է եղել պահած։ Քարերը որ վեր են ընկնում՝ ոսկին թափում է հանկարծ առաջը, լցվում։

— Ա՛յ էդպես․․․ բայց էսքանն ի՞նչ եմ անում, տասը մանեթ ես պարտ՝ իմ տասը մանեթը տուր, մնացածը քու փողն է, ընչի՞ս է պետք․․․

Մի ոսկի է վերցնում, գալի տուն։

— Հը՞, մոզիդ ծախեցի՞ր,— ծիծաղելով հարցնում է խելոք ախպերը։

— Ծախեցի։

— Ո՞ւմ վրա։ — Ավերակի։

— Հետո՞, փող տվա՞վ։

— Իհարկե, տվավ։ Դեռ չէր ուզում տա, ամա ձեռիս փետովը որ մի քանի հասցրի, ինչ ուներ՝ առաջիս փռեց։ Իմ տասը մանեթը վեր կալա, մնացածն իրենն էր, հենց թողեցի էնպես փռված։

Ասում է ու ոսկին հանում, ցույց տալի։

— Էդ ո՞րտեղ է,— աչքերը չորս է անում խելոք ախպերը։

— Է՛հ, ցույց չեմ տալ, դու աչքածակ ես, էնքան կհավաքես, շալակս կտաս, որ մեջքս կկոտրի։

Խելոքը երդվում է, որ մենակ ինքը կշալակի, միայն թե տեղը ցույց տա։

— Բեր,— ասում է,— ձեռինդ էլ ինձ տուր, մնացածի տեղն էլ ցույց տուր, որ տեսնեմ ես՝ տկլոր ես, քեզ համար նոր շորեր առնեմ։

Հիմարը նոր շորերի անունը որ լսում է՝ ձեռինն էլ է տալի ախպորը, տանում է, մնացածի տեղն էլ ցույց տալի։ Խելոքը ոսկին հավաքում է, բերում տուն, հարստանում, բայց ախպոր համար նոր շորեր չի առնում։

Էս հիմարը ասում է, ասում է, որ տեսնում է՝ չի լինում, գնում է դատավորի մոտ գանգատ։

— Պարոն դատավոր,— ասում է,— ես մի մոզի ունեի, տարա ավերակի վրա ծախեցի․․․

— Հերի՛ք է, հերի՛ք,— ընդհատում է դատավորը,— էս հիմարը ո՞րտեղից եկավ, ո՜նց թե մոզին ավերակի վրա ծախեցի․․․— վրեն ծիծաղում է ու դուրս անում։

Գնում է, որիշներին գանգատվում, նրանք էլ են վրեն ծիծաղում։

Ու, ասում են, մինչև էսօր էլ խեղճ հիմարը կիսամերկ ման է գալի, պատահողին գանգատվում, բայց ոչ ոք չի հավատում, ամենքն էլ ծիծաղում են վրեն, ու խելոք ախպերն էլ ծիծաղում է ամենքի հետ։

Անգլերեն

THE WISE AND THE FOOL

There are two brothers. one is smart, the other is stupid. Smart brothers always make fools and suffer. He suffers so much that the fool despairs, one day he stops and says:

— Brother, I don’t want to live with you anymore, I’m breaking up, give me my share, I’ll go and live alone.

— Okay, — says the smart one, — today you take the goods to the water, I will give you the fodder when you bring the goods from the water, so that the goods will go into the barn for me, and for you to stay outside.

Sometimes it is winter.

The fool agrees. The product takes the water and brings it back.

Cold winter day, cold animals. as soon as they reach the door of the warm barn, they pour in one after the other. A sickly itchy moose is left at the door scratching at the logs. That’s what a fool can do.

This fool is tying a leash around his neck, taking his moose to sell.

“Mozi, come on, hey,” he calls out.

When passing by an old ruin, whoever calls out to you, “Mozi, come, hey!”, the echo of the ruin repeats:

— Hey…

The fool stands up.

— You are talking to me, right?

The ruin makes a sound.

— Yes՜…

— Do you want mozzie?

— I… — How many manets will you give?

— Ten…

“Will you give it now or not?”

— No՜…

“Well, I’ll come from a woman, from where, you know!…”

“Come on!”

The fool agrees and, considering the moose sold, ties it to the door of the ruin and returns home in a huff.

The next day, he gets up early in the morning and goes to collect the money. Don’t say that the wolves ate the moose at night. He goes to see the bones already scattered in front of the ruins.

“Huh?” he says, “you slaughtered, ate, huh!”

— Yes՜…

— Was he fat or not?

— No՜.

The fool is afraid here, he thinks that the ruin has in mind not to give his money.

“It’s none of my business,” he says, “you took it, get away, I’m the owner of my money, bring my money: ten manats of yellow gold!”

“Ski!…”

The fool, who hears this, gets angry, takes the flag in his hand and throws it at the dilapidated walls of the ruin. One, two beats. some stones fall from the walls. Don’t tell me, a treasure has been stored in that wall since ancient times. When the stones fall up, the gold suddenly pours forward, overflowing.

“That’s right…” but what am I doing now? I owe you ten manats, give me my ten manats, the rest is your money, what do you need?

He takes a piece of gold and comes home.

“Huh, did you sell your car?” asks the cute brother laughing.

— I sold it.

— On whom? — Ruined.

“Then did he give money?”

— Of course, it did. He still didn’t want to give it, but when I reached him with a feather in my hand, he spread what he had in front of me. He took my ten manat, the rest was his, I just left it lying like that.

He says and takes out the gold and shows it.

“Where is that?” the smart brother widens his eyes.

“Eh, I won’t show you, you’re an eye-catcher, you’ll collect so much, you’ll slap me, it will break my back.”

Khelok swears that he will do it alone, just to show the place.

“Bring it,” he says, “and give it to me in your hand, and show me the place of the rest, so that I can see if you are in need and buy new clothes for you.”

When the fool hears the name of the new clothes, he puts the bag in his hand, takes it, and shows the place of the rest. A wise man collects gold, brings it home, becomes rich, but does not buy new clothes for his wife.

This fool says, says that he sees, but it doesn’t happen, he goes to the judge to complain.

“Mr. Judge,” he says, “I had a goat, I took it and sold it on the ruins…”

“That’s enough, that’s enough,” interrupts the judge, “where did this fool come from, as if I sold the moose on the ruins…” he laughs and walks out.

He goes, complains to others, and they laugh at him.

And, they say, even to this day, the poor fool comes half-naked, complains about what happened, but no one believes, everyone laughs at him, and the smart brother laughs with everyone.